Pino Corrias, Vanity Fair
Rreth moshës 12-vjeçare, vajza ime vari një tabelë jashtë dhomës së saj të gjumit: “Ndalohet hyrja!” shoqëruar me simbolin e rrugës njëkahëshe. Ajo ishte duke u rritur, padyshim dhe kishte nevojë për hapësirat e sekretet e saj. Të formojë identitetin e saj duke u shkëputur nga ai i prindërve. Dhe e bëri atë me dashamirësinë e zakonshme të adoleshentëve ndaj të rriturve: qëndroni larg meje, faleminderit.
Më kujtohen adoleshentët, duke parë Giorgia Melonin, presidenten e qeverisë-dhomë, ku bisedon me rrethin e ngushtë të shokëve të lojës, duke i mbajtur të gjithë të tjerët në errësirë për planet e saj. Përfshirë më të rriturin nga të gjithë, Presidentin Sergio Mattarella.
Nja dy muaj më parë ata dolën me idenë befasuese të taksimit të fitimeve shtesë të bankave. Aleatët, të cilët nuk dinin asgjë për këtë, u hakmorrën duke u rreshtuar me bankat. Propozimi – i cili nuk ishte edhe i keq – u kthye në një turp ndërkombëtar.
Në këtë raund, Unë-jam-Giorgia shpiku lojën e Katër Kantoneve me Shqipërinë, ku mund të shkarkoheshin tre mijë emigrantë të sapo kapur në det. Meqenëse ishte një protokoll me një shtet të huaj, i gjori Tajani, ministri i Jashtëm, i cili zakonisht murmuret, por më pas e kapërcen, nuk dinte asgjë.
Meqenëse ishin emigrantë, ministri i Brendshëm Piantedosi nuk dinte asgjë dhe bëri sikur ishte i informuar, tha se e dija, do t’i identifikojmë jo më shumë se 28 ditë: gabim, do të bëhen 18 muaj.
Carlo Nordio, Ministri i Drejtësisë, nuk dinte asgjë për këtë, me të gjithë magjistratët që do të duhet të merren me kërkesat për dekrete pritjeje ose riatdhesimi. Dhe forcat e policisë që do të dërgohen jashtë shtetit për të ruajtur kampet nuk dinin asgjë për këtë.
Ideja është e çmendur, por elektoralisht është një goditje për të mposhtur aleatët. Sipas protokollit të hartuar me gjigantin e mirë Edi Rama, kryeministër i Shqipërisë, do të na caktohen disa hektarë për të ndërtuar qendrat, që do të bëhen një territor nën juridiksionin italian. Vetëm meshkujt e rritur do të rrëshqasin pas telit me gjemba, të cilët Kush do të ketë të drejtën e një avokati dhe një gjyqtari për të mbrojtur kërkesat e tyre për azil.
Dhe atë të ankimit nëse kërkesa refuzohet. Pra avokatët dhe gjyqtarët do të ikin nga Bari, nga Roma, nga ku e di. Me motoskaf ose Windsurf. Gjithçka do të kushtojë dyfish. Kush paguan? Dhe si do të riatdhesohen emigrantët e refuzuar, duke qenë se Italia ka marrëveshje vetëm me katër nga pesëdhjetë vende afrikane? Dhe çfarë kuptimi ka të hedhim tre mijë nën tapetin shqiptar, kur vetëm këtë vit kanë mbërritur 140 mijë?
Dyshoj se pasi ka mbushur vitet, Meloni është më e ditur se një dymbëdhjetë vjeçare. Projekti është propagandë e pastër elektorale dhe funksionon. Ajo dëshiron të na bindë se emigrantët janë thjesht një ndërhyrje e përhershme, ose më mirë një fatkeqësi. Dhe po ashtu edhe aleatët. Të dyve, Giorgia u dërgon të njëjtin mesazh nga dhoma e gjumit: qëndroni larg rrugës, faleminderit.
